Z nudów zaczelam czytać sobie komentarze anonimów, czego wczesniej nie robiłam, bo zwyczajnie ich nie zauważałam. Słuchajcie, rozumiem, że każda z was jeszcze x czasu temu jadła tylko 300kcal, straciła koleżankę/ciocię/babcię drugiego stopnia poprzez małżeństwo, która jednocześnie była mężem waszego księdza proboszcza. Każda jest z wykształcenia lekarzem dietetykiem, monitoruje moje myśli, obserwuje mnie z ukrycia i wie ile kcal dziennie zjadam, mało tego - każda ma też jakieś zdolności profetyczne, bo przecież dobrze wiecie jak skończę! Fajnie, że tyle o mnie wiecie, ja sama chciałabym poznać moje ja na tyle, na ile wy je znacie. Wiem, że żyjemy w kraju, w którym "każdy wie lepiej" i gdzie się tylko czeka na porażkę drugiej osoby. Szkoda, że nikt wam nigdy nie powiedział, że każdy robi to, na co ma ochotę o ile nie zahacza to o życie kogoś innego. Owszem, dobrze jest próbować nowych rzeczy, ale jak nie macie o czymś pojęcia, to się zamknijcie, bo nie wiecie jak wygląda mój dzień, czy ćwiczę i ile zjadam kalorii. Komentarze w stylu "Na 300kcal dziennie pociągnięte jeszcze ze dwa miesiące a potem trumna" sobie darujcie, bo raz, że nie siedzicie przy mnie od lutego i codziennie nie wiecie ile jem, a dwa, że chyba każdy kto pisze takie coś musi być wykwalifikowanym lekarzem, który jednocześnie jest moim prowadzącym, bo skoro wiecie tyle o moim organizmie, to chyba tak musi być. Błagam was, nauczcie się patrzeć szerzej i miejcie trochę bardziej otwarte głowy. Nie generalizujcie i nie wrzucajcie każdego do jednej kategorii ze swoimi zmarłymi na anoreksję czy bulimię krewnymi czy koleżankami.